Komt een vrouw bij de dokter

Met dokters heb ik nooit veel gehad. Misschien komt dat omdat ik er als kind ongeveer wekelijks zat. De ene bronchitis werd afgewisseld door de andere longontsteking. Pas toen ik na ruim een jaar eindelijk mijn zwemdiploma had (als je steeds ziek bent schiet het niet erg op met die zeven meter onder water) en mijn amandelen waren geknipt, was de ellende voorbij. Sindsdien ben ik er nauwelijks nog geweest. Twee gebroken vingers en de jaarlijkse griepprik, dat is het wel zo ongeveer.

Behalve als ik om wat voor reden dan ook in den vreemde ben. Dan haal ik een heel jaar gebrek aan klachten in. In Beieren word ik door een eng insect gestoken, in Weimar heb ik een oogontsteking. Limburg was al eens het decor van een onverklaarbare en op dat moment helaas niet op te lossen zonneallergie en in Rome ging ik door mijn enkel. Een paar weken terug in Lourdes tenslotte, moet ik zoveel gelopen hebben, dat ik tegen ontstoken aanhechtingsspieren in mijn knieën aanzat. Zo her en der in Europa heb ik dus al de nodige dokters gezien.

En gelukkig heb ik nu ook Berlijn aan mijn lijstje kunnen toevoegen. Want sinds een paar weken heb ik wederom iets met mijn oog. En toen ik een paar dagen geleden constateerde dat ik er elke dag slechter mee zag, leek het me tijd voor actie. En zo kwam ik woensdagmorgen bij de oogarts terecht.

Want in Duitsland sla je het station huisarts meestal over en ga je direct naar de specialist. Een zere pink is al een bezoekje aan de orthopeed waard. En wie buikpijn heeft laat zich uitvoerig onderzoeken door de internist. Je kunt nooit weten, vinden ze hier. Bovendien kan de specialist je, als je er dan toch bent, meteen wel even helemaal doorlichten. Weet je meteen hoe het staat met alle 100.000 andere ziekten die je mogelijk onder de leden hebt. Al deze artsen voeren gewoon praktijk aan huis. Wat mij toch even de wenkbrauwen deed fronsen toen ik een tijdje geleden langs de praktijk van een chirurg kwam.

Een ander bijzonder detail is dat er in Duitsland ziektes voorkomen die we in Nederland helemaal niet kennen. Iemand wel eens last gehad van een Hörsturz? Dat je dus zomaar van het ene op het andere moment helemaal niks meer hoort? Is in Duitsland een redelijk normaal verschijnsel. Omgekeerd bestaat de burn-out in Duitsland weer niet. En van RSI heeft hier schijnbaar ook nooit iemand last. Ik stel voor dat we inentingen niet meer alleen beperken tot enge landen in Afrika. Aan beide zijden van de grens zijn de medische gevaren vele malen groter.

Met mijn pijnlijke, halfblinde oog zat ik dus afgelopen woensdag bij de oogarts. De wachtkamer was gevuld met zichtbaar veel ernstiger oogklachten, maar goed, je kunt dus nooit weten. En daarom werd ik door maar liefst drie verschillende deskundigen onderzocht.
Zodat ik nu weet welke enge ziektes ik allemaal niet heb, en wat mijn ogen de komende tien jaar wel of niet voor mij in petto zouden kunnen hebben. Heel fijn. Maar willen de voorgeschreven oogdruppels hun werk gaan doen alsjeblieft? Dan hebben we tenminste één probleem opgelost. De komende tien jaar laat ik me dan nog wel eens nakijken op die duizend andere.