Opvoedkunde

Elke opvoeding kent zo zijn kernpunten en in de mijne was één daarvan dat je als Nederlander nooit, maar dan ook helemaal nooit voor Duitsland kunt zijn wat voetbal betreft. Heeft allemaal niets met de Tweede Wereldoorlog te maken, maar met de verloren WK-finale van 1974 des te meer. Hoewel die ruim 9 jaar voor mijn geboorte plaatsvond ken ik de beelden maar al te goed en vooral ook het voetbaltrauma dat mijn vader daar tot op de dag van vandaag aan heeft overgehouden. Dat de grote Duitse voetbalafkeer dan ook in de opvoeding verwerkt is, is niet meer dan logisch. En in dat opzicht is die opvoeding dan ook geslaagd.

En dan zit je opeens tijdens een WK in het hol van de leeuw, of beter adelaar. Een dubbeldiep hol nog wel, aangezien Duitsland én meedoet én het WK hier plaatsvindt. Hoe moet dat met gewetensnood en al die dingen meer?

Je begint maar eens met een flinke dosis landverraad, want de wedstrijden van Duitsland heb ik tot dusver met bovenmatige interesse gevolgd, vooral wat er gebeurd na afloop. Vuurwerk wordt ontstoken, auto’s rijden toeterend rond en woensdagavond liep een menigte schreeuwen door mijn straat: ‘Berlin, Berlin, wir fahren nach Berlin’. Jongens, daar zijn jullie al. En gezien het verloop van de wedstrijd, met die ouderwetse Duitse portie geluk, sluit ik een gang naar Berlijn ook helemaal niet uit. Voetballen als een krant, maar wel winnen. Zoals ik laatst ergens las: ‘Van Duitsland heb je pas gewonnen als de spelersbus de stad uit is. En dan moet je nog oppassen dat ze niet omdraaien en alsnog de bal in de goal schieten’. Zo is het maar net.

Daarnaast was ik natuurlijk goed Oranje aanwezig bij de Brandenburger Tor om op de speciale Fanmile wedstrijden van Nederland te kijken. De eerste keer was dat met de familie Bonenkamp. Anneke en Paul kwamen vrijdag langs met inbegrip van Dries, Daan en Teun. 3 dagen vol zon, voetbal en een zeer divers programma volgden! Natuurlijk een rondje langs alle highlights die deze stad te bieden heeft, en ondertussen de nodige terrasjes. Met Daan en Dries heb ik zaterdagavond het Berlijnse uitgaansleven nog verkend en met Anneke, Paul en Teun ben ik zondagavond eindelijk eens aanwezig geweest bij een prachtig concert van de Berliner Philharmoniker. De wedstrijd van Nederland op zondagmiddag hebben we gekeken met een behoorlijke hoeveelheid andere Nederlanders, Serviers en nog duizenden andere voetbalfans van overal. Vrijdag ben ik ook bij de Brandenburger Tor begonnen aan de tweede wedstrijd van Nederland, maar helaas begon het halverwege de wedstrijd ontzettend te regenen en te onweren. Gauw een kroeg in, en wat voor één…nooit geweten dat Duitsers zo anti-Nederlands zijn! Zoals je in Nederland vaak genoeg opmerkingen hoort over dat vreselijke Duitsland, zo was hier het ‘Scheisse Holland’ niet van de lucht. Eén man was zelfs zo gepikeerd dat hij na de 2-1 overwinning voor Nederland hevig ontstemd de kroeg uit beende. Toen ik tegen een uurtje of 10 naar huis fietste kreeg ik nog opmerkingen naar mijn hoofd.

Wat Nederlanders hebben met ’74 hebben Duitsers wellicht met ’88. Of met het spuugincident van Frank Rijkaard. De frustraties zijn hier in ieder geval niet minder. Nog steeds beginnen de Duitsers te glunderen als ze vertellen over het liedje ‘Ohne Holland fahren wir ins WM’ dat hier 4 jaar geleden de hitparades haalde. Of de veelbezochte website ‘Ihrseidnichtdabei.de’ die toen ook in de lucht was, en waar je caravans kapot kon schieten. Zo langzamerhand raak ik in ieder geval nieuwsgierig naar de gemiddelde opvoeding aan deze kant van de grens…